Λίγες σκέψεις: Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, το σκοτάδι του μεσονυκτίου μεταβλήθηκε σε λαμπρό μεσημεριάτικο φως. Μα όταν πέθανε, η λάμψη του μεσημεριάτικου φωτός βυθίστηκε στη μαυρίλα του σκοταδιού της νύχτας. Και πως μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν ο αμαρτωλός άνθρωπος έσβησε το Φως του κόσμου. Η απόρριψη του φωτός φέρνει σκοτάδι.

   Σήμερα οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Σήμερα οι καρδιές των πιστών είναι λυπημένες, μουντές. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Μήπως γιατί τον βάλανε στο τάφο; Όχι! Όχι! Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα για όλους αυτούς που ζουν χωρίς Χριστό, χωρίς ελπίδα, χωρίς αιώνια ζωή.

   Δεν χρειάζονται άλλα δάκρυα για τον Χριστό. Αυτός ζει! Ζει! Νίκησε το θάνατο και το σκοτάδι! Και δίνει σε μας την ευκαιρία να σωθούμε, να γίνουμε παιδιά δικά Του και να ζούμε αιώνια κάτω από το δικό Του φως. Στην ένδοξη εκείνη χώρα που μας υποσχέθηκε. Στην παρουσία τη δική Του.

   Και όπως διαβάζουμε στο Λόγο Του, νύχτα δεν θα υπάρχει εκεί.

   "Nύχτα δε θα υπάρχει εκεί και δε θα έχουν ανάγκη από λυχνάρια ούτε κι από το φως του ήλιου, γιατί θα τους φωτίζει ο Kύριος ο Θεός, και θα βασιλέψουν στους αιώνες των αιώνων" (Αποκάλυψη 25:5)

   Ευλογημένο ας είναι το Όνομά Του!