Ελληνικό Χριστιανικό Portal - Greek Christian Portal  
Home
Προφίλ Site Map
Email

j0115836.gif (173 bytes) Προσθήκη της "Βιβλικής Εγκυκλοπαίδειας" στα Αγαπημένα     j0115836.gif (173 bytes) Βάλτε το JesusLovesYou.gr αρχική σελίδα

 
Εγκυκλοπαίδεια της Βίβλου - JesusLovesYou.gr

Bible Club | Βιβλική Ελλάδα

 

Βάλτε στα αγαπημένα σας τη:

- Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια

- Βιβλική Ελλάδα

 

Πως να μελετάς τη Βίβλο
Χρήσιμες συμβουλές για μια πιο αποδοτική και σε βάθος μελέτη της Αγίας Γραφής

Αγία Γραφή, ο Λόγος του Θεού

 

 

 

Bible Club - Εγκυκλοπαίδεια - Αγία Γραφή: γενική εισαγωγή στην Αγία Γραφή

 

 

ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

[αρχική]     [1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14]

[j0115836.gif (173 bytes) ] Η αποκάλυψη του Θεού   (γενική και ειδική)

 

...Η αποκάλυψη του Θεού διακρίνεται στη γενική και στην ειδική... Η γενική αποκάλυψη, ως εκ της φύσης της, δεν μπορεί να μεταδώσει στον άνθρωπο παρά μόνο μικρό μέρος των μυστικών και του χαρακτήρα του Θεού. Η πολυτιμότερη υπηρεσία, που η γενική αποκάλυψη πρόσφερε στον άνθρωπο, ήταν η διαπίστωση του πόσο περιορισμένα και ασήμαντα είναι τα επιτεύγματά του μπροστά στα μεγαλεία του Θεού. Έτσι λοιπόν η ανακοίνωση του σπουδαιότερου τμήματος των μυστικών του Θεού επιφυλάχθηκε για την ειδική αποκάλυψη που είναι οι Γραφές. (ενότητα 1)

[1]. Η ειδική αποκάλυψη: οι Γραφές

Εδώ όμως προβάλλουν ορισμένα ερωτήματα: Τι εννοούμε με τον όρο «Γραφές»; Μήπως για την ειδική αποκάλυψη υπάρχει και άλλη πηγή πληροφοριών πέραν των Γραφών;

Στο ερώτημα αυτό η Διαμαρτυρόμενη, ανεξάρτητα από γεωγραφική θέση και δογματική απόχρωση, απάντησε αρνητικά. Οι άλλοι δύο κλάδοι όμως της Χριστιανικής Εκκλησίας, η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική, αναγνώρισαν ως δεύτερη «ισότιμη και ισόκυρη» πηγή με την Αγία Γραφή την προφορική παράδοση. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αμέσως μετά την επικράτηση της Μεταρρύθμισης σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης, για να τακτοποιήσει τα του οίκου της, προχώρησε και περιέβαλε με αυθεντία και κύρος την παράδοση με την Σύνοδο στο Τριδέντο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν την επικύρωσε με Σύνοδο, όμως γίνεται δεκτή ως επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας.

Γιατί η Διαμαρτυρόμενη αρνήθηκε επίμονα να διευρύνει τα όρια της ειδικής αποκάλυψης με την παραδοχή της προφορικής παράδοσης ως δεύτερης πηγής; Το ζήτημα αυτό δεν προέκυψε για πρώτη φορά. Το ίδιο ακριβώς είχε ν’ αντιμετωπίσει και η προ Χριστού Ιουδαϊκή Εκκλησία. Η επίδραση που άσκησε η παράδοση εκείνη στην Εκκλησία, απέδειξε ότι κάθε φορά που μια Εκκλησία παραχωρεί στην προφορική παράδοση μια θέση ισότιμη με το γραπτό Λόγο, η προφορική παράδοση δεν αρκείται στην ισοτιμία, αλλά διεκδικεί επίμονα και στο τέλος κατακτά μια θέση απόλυτης υπεροχής πάνω στο γραπτό Λόγο. Από αγάπη και σεβασμό προς το Νόμο, που είχε δώσει ο Θεός μέσω του Μωυσή, άρχισαν να καλλιεργούνται παραδόσεις στα σπλάχνα της Ιουδαϊκής Εκκλησίας. Σκοπός τους μοναδικός, στη αρχή τουλάχιστον, ήταν να κατοχυρώσουν το Νόμο του Θεού στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Από φόβο μήπως μια ορισμένη διάταξη του Νόμου δεν έγινε αρκετά αντιληπτή, μορφώθηκαν σιγά-σιγά διάφορες παραδόσεις, που επεξηγούσαν και διασαφήνιζαν το περιεχόμενο της διάταξης αυτής. Αργότερα ο ίδιος φόβος προέκυψε μήπως τυχόν αυτή ή εκείνη η παράδοση δεν ήταν αρκετά σαφής. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη να δημιουργηθούν άλλες παραδόσεις για να ερμηνεύσουν τις πρώτες κ.ο.κ. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε ένας ολόκληρος όγκος προφορικών παραδόσεων παράλληλα προς το Μωσαϊκό νόμο. Οι ραβίνοι, για να δώσουν κύρος και αυθεντία στις παραδόσεις ίση με το γραπτό νόμο, διατύπωσαν τη θεωρία ότι κι αυτές δόθηκαν στο Μωυσή από το Θεό στο Σινά, χωρίς βέβαια καμία απολύτως ιστορική βάση. Το σύνολο των προφορικών αυτών νόμων, που είχαν συγκεντρωθεί μέχρι το 2ο μ.Χ. αιώνα, απετέλεσε τη Μισνά. Οι προφορικοί αυτοί νόμοι, μαζί με τα σχόλια των ραβίνων πάνω σ’ αυτούς τους νόμους, απετέλεσαν το Ταλμούδ. Κι αυτό με τη σειρά του αξίωσε κύρος και ισχύ νόμου.

Οι Γραμματείς, οι άνθρωποι δηλαδή που αποστολή τους ήταν η ερμηνεία και η διδασκαλία του νόμου του Θεού, υποστήριζαν ότι οι παραδόσεις αυτές ήταν ο φράχτης, που σκοπό είχε να προστατέψει και να διαφυλάξει την ακεραιότητα του νόμου. Ένας φράχτης όμως που σιγά-σιγά έπνιξε το νόμο. Με το πέρασμα του χρόνου πλήθαιναν οι παραδόσεις. Στην αρχή ήταν ερμηνευτικές, έπειτα έγιναν συμπληρωματικές και στο τέλος κατάντησαν καταστροφικές. Το ογκώδες αυτό σώμα των παραδόσεων, που σχηματίστηκε παράλληλα με το γραπτό νόμο του Θεού, έφτασε να βρίσκεται, σε πλείστα σημεία, σε ανοικτή αντίθεση με το νόμο. Στη συνείδηση του λαού αυτό, το δεύτερο σώμα, ήταν στο οποίο δόθηκε η θέση της τιμής. Έτσι σιγά-σιγά η δεύτερη αυτή «πηγή αποκάλυψης» αναγνωρίστηκε όχι απλά ως ισότιμη με την πρώτη, που και αυτό θα ήταν ασέβεια, αλλά ως υπερέχουσα. Οι ραβίνοι της εποχής του Χριστού, μιλώντας για τις δύο αυτές πηγές αποκάλυψης, έλεγαν ότι, αν ο γραπτός νόμος του Μωυσή ήταν νερό, οι παραδόσεις των Πατέρων ήταν κρασί. Μ’ αυτό το χαρακτηριστικό συμβολισμό έδιναν την πρώτη θέση στις παραδόσεις. Δεν χρειάζεται παρά μόνο λίγες απ’ αυτές να δει κανένας και, από το περιεχόμενό τους, θα διαπιστώσει ότι το κρασί αυτό στάθηκε πολύ δυνατό για τη νηφαλιότητά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ολέθριας απομάκρυνσης των παραδόσεων από το πνεύμα του νόμου του Θεού είναι οι παραδόσεις που αναφέρονταν στην τήρηση του Σαββάτου. Σύμφωνα με μια απ’ αυτές τις παραδόσεις αν κάποιου το σπίτι έπιανε φωτιά την ημέρα του Σαββάτου, δεν του επιτρεπόταν να μεταφέρει τα ενδύματά του σε ασφαλές μέρος. Του επιτρεπόταν όμως να ντυθεί, να τρέξει σ’ ένα ασφαλές μέρος, να γδυθεί και να επιστρέψει για να ξαναντυθεί κ.ο.κ. Σύμφωνα με άλλη παράδοση δεν επιτρεπόταν σε κανένα την ημέρα του Σαββάτου να περπατήσει πέρα από ορισμένη απόσταση, την «οδό Σαββάτου» των Ευαγγελίων. Μπορούσε όμως κανένας να καταστρατηγήσει αυτή τη διάταξη, αν την προηγούμενη μέρα είχε προνοήσει να τοποθετήσει λίγη τροφή στο τέρμα ακριβώς της επιτρεπόμενης απόστασης. Οπότε, όταν έφτανε σ’ εκείνο το σημείο, καθόταν εκεί και τρώγοντας βρισκόταν εικονικά στο σπίτι του, από το οποίο, σαν αφετηρία, μπορούσε να ξεκινήσει και πάλι για την «οδό του Σαββάτου» κ.ο.κ. Πολύ λιγότερο εύθυμο χαρακτήρα είχε μια άλλη παράδοση που την καυτηρίασε πολύ αυστηρά ο Κύριός μας. Η εντολή του Κυρίου επέβαλε στο παιδί να τιμά τους γονείς του και να τους φροντίζει. Μπήκε όμως η ανθρώπινη παράδοση, ανώτερη από το νόμο του Θεού, και όρισε ότι μπορούσε να απαλλαγεί από την υποχρέωση αυτή προς τους γέροντες γονείς του, αν εκείνο που τους αναλογούσε από την περιουσία του, το αφιέρωνε ως δώρο στο Ναό. Έλεγε στους γονείς του: «Κορβάν» δηλ. «Δώρο στο Θεό το πρόσφερα εκείνο που αναλογούσε να σας δώσω». Και επειδή ο σκοπός του ανθρώπου αυτού δεν ήταν βέβαια να προσφέρει δώρα στο Θεό αλλά, καταστρατηγώντας το νόμο, ν’ απαλλαγεί από το βάρος των γονιών του, άλλη διάταξη της παράδοσης αυτής επέτρεπε, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, ανάληψη των χρημάτων που είχαν προσφερθεί στο Ναό. Επομένως , δεν είναι καθόλου παράξενο γιατί ο Κύριος καυτηρίασε με πολύ βαριές φράσεις αυτό το σύστημα των ανθρώπινων παραδόσεων που εκτόπισαν και εξουθένωσαν το νόμο του Θεού: «ακυρώσατε με την παράδοσή σας την εντολή του Θεού. Υποκριτές, καλά είπε για σας προφητικά ο Ησαΐας τούτα τα λόγια Αυτός ο λαός με προσεγγίζει με τα λόγια, και με τα χείλη με τιμά, η καρδιά τους όμως βρίσκεται πολύ μακριά μου. Δεν ωφελεί που με λατρεύουν, αφού διδάσκουν εντολές που επινόησαν οι άνθρωποι» Ματθαίος 15:6-9.

Αυτή ακριβώς την επίδραση είχε πάντοτε η προφορική παράδοση στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Καλά, ως επί το πλείστον, τα ελατήρια αλλά τα αποτελέσματα ήταν πάντοτε ολέθρια. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Η Ιερή Παράδοση εκτοπίζει την Αγία Γραφή από τη θέση της ως τη μοναδική πηγή αποκάλυψης. Εξάλλου η παράδοση, όπως τη χαρακτηρίζει και ο όρος, είναι ρευστή, ασαφής και αόριστη. Αυτοί είναι οι λόγοι, για τους οποίους η Διαμαρτυρόμενη στο σύνολό της σταθερά και επίμονα αρνήθηκε να δεχτεί την προφορική παράδοση ως πηγή αποκάλυψης. Πρώτα, γιατί η παράδοση εισάγει στον κύκλο της θείας αποκάλυψης ένα στοιχείο ρευστό και ασταθές, έτσι που να καταντά αδύνατο να καθοριστεί, κατά τρόπο σαφή και αναμφισβήτητο, ποιο είναι το περιεχόμενό της σε ορισμένα σημεία. Και δεύτερο, γιατί η πείρα έχει διδάξει ότι η παράδοση ποτέ δεν αρκείται σε μια θέση ισοτιμίας-ακόμη κι αν αυτό θα ήταν επιτρεπτό να της δοθεί μια τέτοια θέση-αλλά διεκδικεί και τελικά καταλαμβάνει θέση υπεροχής και βάζει το γραπτό λόγο του Θεού σε δεύτερη μοίρα. Στη θέση αυτή που παίρνει η Διαμαρτυρόμενη στο ζήτημα της παράδοσης, έχει σύμφωνους μαζί της και πολλούς από τους αρχαίους Πατέρες και Δασκάλους της Εκκλησίας. Αυτοί συνεχώς τονίζουν την αυτάρκεια των Γραφών και την ανάγκη τα ενδεχομένως σκοτεινά σημεία των Γραφών να διασαφηνίζονται με αναδρομή, όχι στην προφορική παράδοση, αλλά στα σαφή τμήματα της ίδιας της Βίβλου. Η Γραφή ερμηνεύεται από τη Γραφή. Δέχεται την παράδοση μόνο όταν συμφωνεί με την Αγία Γραφή. Πατέρες που συμφωνούν μ’ αυτή την άποψη είναι ο μάρτυρας επίσκοπος Καρχηδόνας Κυπριανού [3ος αιώνας], ο Χρυσόστομος, ο Μ. Αθανάσιος, ο ιερός Αυγουστίνος, ο Μ. Βασίλειος και από τους μεταγενέστερους δασκάλους της Εκκλησίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις [+1638].          

Εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα ψάχνουν για κάποια αξιόπιστη πηγή πληροφοριών. Αναζητούν κάπου να στηριχτούν. Ο λόγος του Θεού είναι το μόνο ασφαλές στήριγμα. Η μόνη εξουσία που έχουμε στη διάθεσή μας. Ο λόγος του Θεού ρίχνει το φως του στην ανθρώπινη φύση, στα προβλήματα του κόσμου και στα  ανθρώπινα δεινοπαθήματα. Αλλά πάνω από όλα αποκαλύπτει καθαρά το δρόμο προς το Θεό. Το κεντρικό μήνυμα της Βίβλου είναι ο Ιησούς Χριστός. Εκείνος έκανε τη μεγαλειώδη διακήρυξη: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή» Ιωάννης 14:6. Η Αγία Γραφή είναι η ιστορία της σωτηρίας. Είναι η ιστορία της λύτρωσης για τον καθένα από εμάς δια του Ιησού Χριστού. Είναι η ιστορία της ζωής, της ειρήνης και της αιωνιότητας. Η πίστη μας δεν εξαρτάται από την ανθρώπινη γνώση, ούτε στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα αλλά στον αλάνθαστο λόγο του Θεού. Πέρα και πάνω από την Αγία Γραφή υπάρχει ο Θεός της Βίβλου. Ο λόγος του Θεού δεν υπόκειται σε αλλαγές ή προσθήκες. Είναι αναλλοίωτος όπως αναλλοίωτος είναι ο ίδιος ο Θεός. Βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο όταν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε καινούρια μηνύματα, καινούριες αποκαλύψεις ή θεωρίες που δεν μας τις δίνει ο γραπτός λόγος του Θεού. Αναγνωρίζουμε βέβαια ότι ο Θεός σταθερά μας δίνει περισσότερο φως στο να κατανοήσουμε καλύτερα το λόγο Του. Μας στέλνει το φως Του και την αλήθειά Του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μεταβάλλεται ο λόγος Του. Απλά αυξάνουμε στη γνώση και στην επίγνωση του λόγου του Θεού. Οι ανάγκες των ανθρώπων παραμένουν ίδιες σ’ όλες τις εποχές. Αλλάζουν μορφή. Εκδηλώνονται με διαφορετικούς τρόπους. Όμως η βασική ανάγκη του ανθρώπου είναι σταθερή. Οι άνθρωποι χρειάζονται τη χάρη του Θεού. Χρειάζονται τη συγχώρηση και την απελευθέρωση από την αμαρτία. Χρειάζονται τη λύτρωση και την απαλλαγή από τα δεσμά  της αμαρτίας. Αλλά και η Εκκλησία του Χριστού έχει ανάλογη ανάγκη. Συχνά επηρεαζόμαστε από τον κόσμο και γινόμαστε δέσμιοι του κοσμικού πνεύματος. Χρειάζεται να πειραματιστούμε ξανά τη συγχώρηση και την απελευθέρωση. Είναι ανάγκη ουσιαστική να γνωρίσουμε βαθύτερα τη χάρη του Θεού και να προχωρήσουμε σε καθαρότητα ζωής και σε αγιασμό. Ο λόγος του Θεού δεν αγνοεί αυτή τη βασική ανάγκη μας. Μέσα στο λόγο του Θεού βλέπουμε τα θαυμαστά που έχει κάνει ο Θεός στο παρελθόν. Όμως, ο Θεός θέλει να ζούμε στο παρόν και η πίστη μας να στηρίζεται στο ζωντανό λόγο Του.

[συνέχεια]     [αρχική]     [1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14]

 

[]

 

 

Home | Site Map | Επικοινωνία