Άραβες

Η Αραβία είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος του κόσμου, και βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Ασίας. Τα όρία ορίζονται, ανατολικά με τον Περσικό κόλπο, νότια με τον Ινδικό ωκεανό και δυτικά με την Ερυθρά θάλασσα. Στην Αγία Γραφή, με τη λέξη Αραβία εννοείται η περιοχή βόρεια της Παλαιστίνης. Μόνο σε συγκεκριμένα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης (Β' Χρονικών 21:16, Νεεμίας 2:19, 6:1), όπου οι Άραβες είναι στην ίδια κατηγορία με τους Αιθίοπες, και στην Καινή Διαθήκη (Πράξεις 2:11, Γαλάτας 1:17, 4:25), η λέξη Άραβας εμφανίζεται με τη γενικότερη σημασία.

Η πρώτη αναφορά της Αγίας Γραφής γίνεται στη βασιλεία του Σολομώντα όπου οι βασιλείς της έστελναν κάθε χρόνο χρυσάφι, ασήμι, και μέρος από τα εμπορεύματά της (Α' Βασιλέων 10:15, Β' Χρονικών 9:14). Οι Άραβες πλήρωναν φόρο και στον Ιωσαφάτ (Β' Χρονικών 17:11). Αργότερα ενώθηκαν με τους Φιλισταίους εναντίον του Ιωράμ (Β' Χρονικών 21:16), τον οποίο και νίκησαν. Αναφέρεται επίσης ότι κατά την ανοικοδόμηση του τείχους, κορόιδευαν (Νεεμίας 2:19, 4:7, 6:1). Ο Ησαΐας αναφέρει την ''κατά Αραβίας όραση'' (21:13). Στο Ιερεμίας 3:2, σκιαγραφείται η ηθική κατάπτωσή τους.

Οι Άραβες ήταν νομαδικός λαός, και στο μεγαλύτερο διάστημα της 1ης χιλιετηρίδας εμφανίζονται κυρίως ως επιδρομείς. Κατά τον 3ο π.Χ. αιώνα μια ομάδα Αράβων, οι Ναβαταίοι, ανέπτυξαν έναν αξιόλογο πολιτισμό βασισμένο στο εμπόριο, με επίκεντρο την Πέτρα. Στην εποχή της Καινής Διαθήκης η κυριαρχία των Ναβαταίων εκτεινόταν προς την περιοχή ανατολικά της Δαμασκού, όπου φαίνεται ότι υπήρχε αντιπρόσωπος του βασιλιά τους Αρέτα (δες Β' Κορινθίους 11:32).

Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι μεταξύ των παρόντων την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν και Άραβες (Πράξεις 2:11). Επίσης, ο απ. Παύλος επισκέφθηκε την Αραβία (Γαλάτας 1:17).

Αραμαίοι

Η Αράμ είναι η Συρία (Αριθμοί 23:7). Οι Αραμαίοι ήταν λαός που απλωνόταν μέσα στη Μεσοποταμία και τη Συρία κατά το τελευταίο τμήμα της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ. με γλώσσα τη σημιτική. Με το όνομα "Αράμ" οι εβραίοι προσδιόριζαν την περιοχή που εκτεινόταν ανατολικά της Παλαιστίνης από τον ποταμό Τίγρη μέχρι τη Μεσόγειο θάλασσα. Στην εβραϊκή γλώσσα η λέξη "Αράμ" συνήθως μεταφράζεται "Συρία". Στην Καινή Διαθήκη εμφανίζεται η ελληνική ονομασία Συρία.

Ασσύριοι

Η Ασσυρία ήταν μεγάλη και ισχυρή χώρα στην αρχαιότητα. Βρισκόταν στη βόρεια Μεσοποταμία, συνόρευε με τη Βαβυλωνία, και ανατολικά της έρεε ο ποταμός Τίγρης (Γένεση 2:14). Το όνομά της προέρχεται από τον γιο του Σημ, Ασσούρ (Γένεση 10:22). Οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν σημίτες από την Αραβία. Πρωτεύουσα της ήταν η Ασσούρ. Η περιοχή της σημερινής Μοσούλης (Ιράκ) ήταν η χώρα της Ασσυρίας.

Κατά τη 2η χιλιετηρίδα π.Χ. η Ασσυρία υποτάχθηκε στους Αμορραίους. Τον 13ο π.Χ. αιώνα ξεκίνησαν μια σειρά κατακτήσεων στη γύρω περιοχή. Η μερική κατάρρευση της αυτοκρατορίας τους κατά τον 11ο π.Χ. δεν τους πτόησε. Έτσι αφού πέρασαν τον ποταμό Ευφράτη, το 1100 π.Χ., κατέλαβαν τη Βαβυλώνα και έφτασαν μέχρι της ακτές της Μεσογείου. Από το 10ο μέχρι τον 6ο αιώνα π.Χ., η Ασσυρία ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στην ευρεία περιοχή της Μεσοποταμίας με σκληρό και απάνθρωπο επιθετικό χαρακτήρα.

Κατά την περίοδο των Κριτών υποδούλωσαν το Ισραήλ. Το 733 π.Χ. ο βασιλιάς Θελγάθ-φελνασάρ (ή Τιγλάθ-Πιλεσέρ, 745-728 π.Χ. π.Χ.) ή Φουλ (Β' Βασιλέων 15:19 με Α' Χρονικών 5:26), κατέλαβε τη Γαλιλαία, τη πεδιάδα Σαρών και τη Γαλαάδ, και έκανε τα βασίλεια του Ισραήλ και του Ιούδα υποτελείς σε φόρο (Β' Βασιλέων 15:19,29). Ο βασιλιάς Σαλμανασάρ (Σαλμανεσέρ) επιτέθηκε επίσης εναντίον του Ισραήλ, και εξανάγκασε τον βασιλιά του Ωσηέ να πληρώνει ετήσιο φόρο (Β’ Βασιλέων 18:9). Αργότερα ο Ωσηέ συμμάχησε με τον Αιγύπτιο βασιλιά Σω, για να απαλλαγεί από τους φόρους, όμως ο Σαλμανασάρ επιτέθηκε ξανά κατά του Ισραήλ, κατέλαβε τη Σαμάρεια, συνέλαβε και φυλάκισε τον Ωσηέ, και μετέφερε το λαό στην Ασσυρία (Β' Βασιλέων 17:6-14). Το 701 π.Χ. ο βασιλιάς Σενναχειρείμ (Σενναχηρίμ, 704-681 π.Χ.) επιτέθηκε στις πόλεις του Ιούδα και τις κατέλαβε (Ησαΐας κεφ. 36,37), ενώ μετέφερε την πρωτεύουσα στη Νινευή. Στη συνέχεια όμως, μετά από ενέργεια αγγέλου του Κυρίου, οι Ασσύριοι έχασαν 185.000 στρατιώτες (Β' Βασιλέων 19:35), και φονεύτηκε ο βασιλιάς από τους δύο γιους του (Β' Βασιλέων 19:37). Τον διαδέχθηκε ο γιος του Εσαραδδών (Β' Βασιλέων 19:37), ο οποίος επιτέθηκε κι αυτός στο βασίλειο του Ιούδα (Β' Χρονικών 33:11-13), συλλαμβάνοντας το βασιλιά Μανασσή και μεταφέροντάς τους στη Βαβυλώνα.

Μετά από όλα αυτά άρχισε η εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα, για την πτώση και τη καταστροφή της Ασσυρίας (Ησαΐας 10:12,15). Προς το τέλος του 7ου π.Χ. αιώνα η Ασσυρία έχασε τη δύναμή της. Η πόλη Ασσούρ κατελήφθη στα 614 π.Χ.. Δύο χρόνια αργότερα, το 612 π.Χ., κατελήφθη και η πρωτεύουσα Νινευή μετά από πολιορκία τριών ετών, και καταστράφηκε ολοσχερώς, ενώ όλη η Ασσυριακή αυτοκρατορία υποδουλώθηκε στη Βαβυλώνα.

Μεγάλες πόλεις οι οποίες υπήρξαν και πρωτεύουσες της Ασσυρίας ήταν η Ασσούρ, η Χαλήλ και η Νινευή.

Η θρησκεία των Ασσυρίων ήταν ειδωλολατρική και είχε αρκετές επιρροές από τη βαβυλωνιακή. Επικεφαλής θεός του πανθεϊσμού ήταν ο Ασσούρ, τον οποίο πίστευαν σαν δημιουργό του ουρανού και της ανθρωπότητας. Η απιστία και η απείθεια της προς τον αληθινό Θεό έφερε την καταστροφή της.

Οι εκστρατείες των Ασσυρίων περιγράφονται στα βιβλία Β' Βασιλέων (κεφ. 15:19- κεφ. 19), Β' Χρονικών (κεφ. 32), και Ησαΐας (κεφ. 36-39). Αρκετές αναφορές υπάρχουν και στους προφήτες (Μιχαίας κεφ. 1-3, Αμώς, Σοφονίας, Ωσηέ και Ναούμ).